Η οικονομική κρίση και η ιδεολογία που πάει μαζί της.

  Προβληματιζόμουν καιρό τώρα, ποιο θα είναι το πρώτο άρθρο που θα γράψω σε αυτό το μπλόγκ. Η επικαιρότητα τρέχει, πολύ γρήγορα, τόσο γρήγορα που δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω και να κατανοήσω τις εξελίξεις, πόσο μάλλον να γράψω για αυτές και να τις αναλύσω.

   Για να μην βρεθώ λοιπόν στη δυσάρεστη θέση να βάλω το μπλόγκ σε ένα είδος αυτόματου πιλότου (από άποψη κειμένων και περιεχομένου), πριν καλά καλά αυτό αρχίσει τη λειτουργία του, επέλεξα η πρώτη μου καταχώρηση να μην έχει άμεση σχέση με την ‘’επικαιρότητα’’ όπως αυτή νοείται από την πλειοψηφία των ΜΜΕ και των μπλόγκς αλλά να έχει πιο γενικό περιεχόμενο. Εξίσου σπουδαίο κατά την ταπεινή μου άποψη.

  Δεν θα είναι λοιπόν αυτό άλλο ένα άρθρο για την οικονομική κρίση, τις επιπτώσεις της, τις αιτίες της κτλ κτλ. Αυτά τα άρθρα έχω παρατηρήσει πως έχουν αποκτήσει  πάγια δομή και περιεχόμενο, άσχετα αν οι απόψεις των συγγραφέων ποικίλουν. Δε θα χρησιμοποιήσω ακατανόητους οικονομίστικους όρους, που πιο πολύ μπερδεύουν άλλωστε και χρησιμοποιούνται μονάχα για να δώσουν μια αύρα του ξερόλα παντογνώστη στους εκάστοτε συγγραφείς. Ούτε θα δώσω ένα ενωτικό μήνυμα στο τέλος π.χ. ‘’όλοι οι Έλληνες μπορούμε’’, ‘’η αριστερά μπορεί’’ ‘’πάρε τη ζωή σου στα χέρια σου’’ κτλ.

  Για να μπώ στο ψητό λοιπόν.

  Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι την οικονομική κρίση, η παραδοχή του ότι ‘’η οικονομική κρίση είναι εθνική κρίση’’ στα μάτια μου αποτελεί καρπό της επικράτησης μιας ιδεολογίας. Η προπαγάνδα των κυρίαρχων ΜΜΕ το φωνάζει  και το προωθεί όπου σταθεί και όπου βρεθεί: ‘’Η ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΕΘΝΙΚΟ’’ , ‘’Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ’’, ‘’ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ’’ (το τελευταίο είναι και σλόγκαν που χρησιμοποιούσε το ΣΚΑΙ για πολύ καιρό).Η παραδοχή όλων των παραπάνω από την πλειοψηφία του κόσμου και προπαντός από αυτούς που πλήττονται περισσότερο από την κρίση, τους εργάτες, αποτελεί μια καίρια νίκη, μία επικράτηση της ιδεολογίας που προβάλει το ‘’εθνικό’’, έναντι του ανταγωνισμού ανάμεσα σε αφεντικά και εργαζόμενους.

  Όλοι όσοι προβάλουν την ‘’εθνική ενότητα’’ και παρουσιάζουν  το Ελληνικό κράτος ως ‘’κατεχόμενο από ξένους’’, σίγουρα δεν μπορούν να απαντήσουν γιατί αυτοί που πλήττονται περισσότερο από τις επιπτώσεις της κρίσης είναι οι εργάτες, οι μισθωτοί και οι χαμηλοσυνταξιούχοι. Θα μου πείτε τώρα πως και αφεντικά πλήττονται και επιχειρήσεις κλείνουν. Ποιοι είναι όμως αυτοί που αποτελούν τον κανόνα; Τα χιλιάδες άτομα που χάνουν τις δουλειές τους κάθε εβδομάδα και ζουν στην εξαθλίωση ή τα μερικές δεκάδες αφεντικά που κλείνουν τα μαγαζιά τους όταν βλέπουν πως οι μέρες ακατάσχετης κερδοφορίας τους τελείωσαν; Οι χιλιάδες μισθωτοί και χαμηλοσυνταξιούχοι που έχασαν επιδόματα και μέρος των μισθών/συντάξεών τους και αναγκάζονται να νηστεύουν όλο το χρόνο ή τα μερικά αφεντικά που είδαν τις επενδύσεις τους να πέφτουν στο καινό και φαλίρισαν;

  Νομίζω πως είναι προφανές, ποιοι πληρώνουν την κρίση. Από αυτό το πρίσμα η κρίση δε μοιάζει καθόλου εθνική, αλλά αντίθετα βαθιά ταξική.

  Με δεδομένα τα παραπάνω, η επικράτηση της άποψης ‘’η κρίση είναι εθνική και πρέπει να αντιμετωπιστεί με θυσίες και εθνική ενότητα’’  αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη ιδεολογική νίκη επί αυτών που πλήττονται αυτή τη στιγμή. Για να το κάνω πιο λιανά, πιστεύω πως αυτή τη στιγμή οι εργαζόμενοι έχουν αποδεχθεί, σχεδόν πλήρως τη μοίρα τους, ταυτιζόμενοι και συμπάσχοντες με τα αφεντικά τους. Απόδειξη των παραπάνω μπορεί να θεωρηθεί η σύνθεση του ‘’κινήματος’’ των αγανακτισμένων πολιτών, στην πλατεία Συντάγματος, αλλά και σε πολλές άλλες πλατείες της Ελλάδας. 

Φορείς της ιδεολογίας που συνοδεύει την κρίση:

   Είναι σίγουρο πως από τη μια μέρα μέχρι την άλλη δεν επικρατεί μια ιδεολογία με τόσο μεγάλες επιπτώσεις. Η επικράτηση της ιδεολογίας (σαν-να-μη-συμβαίνει-τίποτα) που προβάλει την ‘’εθνικότητα της κρίσης’’, παραγνωρίζοντας τις ταξικότατες συνέπειες της, έχει προέλθει από μία μακροχρόνια διαδικασία αποσύνθεσης της ταξικής σκέψης και επιβολής ενός εθνικιστικού τρόπου αποκωδικοποίησης των γεγονότων.

  Η απαρχή των ιδεολογικών ζυμώσεων που έχουν οδηγήσει σήμερα στην απάθεια και την ήττα μας, εικάζω πως γίνεται από τις πρώτες μέρες της μεταπολίτευσης και μετά. Φορείς και άτυποι προωθητές (επιτρέψτε μου την έκφραση) της ιδεολογίας αυτής είναι πολλοί. Θα προσπαθήσω να τους απορυθμήσω παρακάτω, αν και μπορεί να ξεχάσω πολλούς.

·       Η αριστερά βγαίνει από το καβούκι της:

  Η αρχή της μεταπολίτευσης  σπάει τον αποκλεισμό και το ανελέητο κυνήγι που είχαν υποστεί αριστεροί και ριζοσπάστες τα 40-50 χρόνια που προηγήθηκαν. Για πρώτη φορά στην ιστορία του Ελληνικού Κράτους, μεγάλο μέρος της  ευρύτερης αριστεράς (από το παράνομο ακόμα ΚΚΕ, μέχρι το ΠΑΚ) γίνεται αποδεκτό από το κράτος. Χιλιάδες αριστεροί διορίζονται σε κρατικές θέσεις και αξιώματα, γίνονται μέρος του κρατικού κορμού και αποκτούν (άθελά τους;) σχέσεις εξάρτησης με το κράτος. Η περίοδος αυτή είναι περίοδος ‘’εθνικής συμφιλίωσης’’.  Από τότε, ένα μεγάλο κομμάτι που αντιστεκόταν και αυτοχαρακτηριζόταν ‘’αντισυστημικό’’, συμβιβαστικέ και συνέβαλε στην εξομάλυνση του ταξικού ανταγωνισμού.

Για να συνοψίσω, πιστεύω πως η αριστερά (όλο το φάσμα της) έχει ξεπουλήσει το τομάρι της σε μεγάλο βαθμό. Συμμετέχει σε κάθε είδους αντιπροσωπευτική-εκλογική διαδικασία, προσφέροντας απλόχερα και άνευ όρων κοινωνική νομιμοποίηση στο υπάρχον σύστημα (που δήθεν μάχεται). Εδώ και 40 σχεδόν χρόνια η αριστερά παίζει το ρόλο του μεσολαβητή ανάμεσα στα εν-δυνάμη διεκδικητικά κομμάτια της κοινωνίας και το κράτος. Οι μεσολαβήσεις της αριστεράς δεν γίνονται βέβαια με το αζημίωτο.

  Για να μην προσβάλω αναγνώστες που ίσως στηρίζουν ή δραστηριοποιούνται στην αριστερά , διευκρινίζω πως δεν υπονοώ πως όλοι οι αριστεροί χρηματίζονται. Μερικοί από αυτούς χρηματίζονται, άλλοι απολαμβάνουν άλλου είδους προνόμια.

·       Συνδικα-ληστές:  

  Ο ξεπουλημένος συνδικαλισμός εδώ και χρόνια αποτελεί φορέα της συστημικής ιδεολογίας. Η μετά χούντας εποχή έφερε την άνθηση του συνδικαλισμού των εργαζομένων-μισθωτών. Μαζί με την αριστερά (ήταν άλλωστε αλληλένδετα) και ο συνδικαλισμός απέκτησε σχέσεις εξάρτησης με το κράτος.

·       Κράτος προσόδου:

  Η μεταπολίτευση ξεκίνησε με διεκδικητικούς και μαχητικούς αγώνες, ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού εργατικού δυναμικού. Αν και είναι αλληλένδετο με τις δύο παραπάνω κατηγορίες, είναι άξιος ξεχωριστής αναφοράς ο τρόπος με τον οποίο το κράτος κατάφερε να διαχωρίσει το εργατικό δυναμικό και να δημιουργήσει τεχνητές έριδες και αντιπαλότητες ανάμεσα σε διαφορετικούς κλάδους, κατ επέκτασην, εκμηδενίζοντας τις αντιδράσεις και προετοιμάζοντας το έδαφος για αυτό που ζούμε σήμερα.

  Χιλιάδες πολίτες βρέθηκαν στην ευχάριστη (για αυτούς) θέση να διοριστούν στο δημόσιο τομέα, με υψηλές αποδοχές και λίγη δουλειά. Δεν αναπαραγάγω το στερεότυπο του ‘’όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι τα ξύνουν’’ αλλά σίγουρα έχουν υπάρξει χιλιάδες ρουσφετολογικοί διορισμοί. Οι ρουσφετολογικοί διορισμοί δεν είναι μόνο όμως η αποκρυστάλλωση της διαφθοράς των πολιτικών και των πελατειακών σχέσεών τους με τους ψηφοφόρους τους, ούτε η αιτία της κρίσης!

Και τώρα; Μόνο μπάτσοι.

  Η αδυναμία μας να οργανωθούμε και να αντισταθούμε στο ξεπούλημα μας χθες, πληρώνεται σήμερα λοιπόν. Οι φορείς της κυρίαρχης ιδεολογίας που μας πουλάνε είναι πολλοί ακόμα. ΜΜΕ, τρομοκρατία και κρατική προβοκάτσια, ατομισμός, φετίχ του εμπορεύματος και άλλα πολλά που ξέχασα ή  δε γνωρίζω. Τους περισσότερους τους παραλείπω συνειδητά. Συνειδητά γιατί θέλω να εστιάσω σε αυτά που έκανα εγώ και οι υπόλοιποι σαν και εμένα λάθος. Εστιάζω σε αυτά που θα μπορούσα να έχω κάνει σωστά. Γιατί αρνούμαι να ρίξω το φταίξιμο σε άλλους, όταν χρόνια τώρα έχω λερωμένη τη φωλιά μου και ξεπουλημένη την συνείδησή μου.

   Σήμερα πληρώνω την ανικανότητά μου να δώ τι στηνόταν μπροστά στα μάτια μου. Την έλλειψη πολιτικής οξυδέρκειας, συνείδησης και δράσης.

  Σήμερα το μόνο επάγγελμα με μέλλον είναι αυτό του μπάτσου.  Γιατί;  Γιατί πολύ απλά το κράτος και τα αφεντικά έχουν αποφασίσει πως οι μεσολαβήσεις και τα παιχνίδια τελείωσαν. Κρατική βία δεν έχουμε δει ακόμα, μάλλον θα την δούμε σχετικά σύντομα.

Αυτά προς το παρόν.

Ο σχολιασμός είναι θεμιτός.

Παραθέτω και ένα βιντεάκι: ''which side are you on'' της Natalie Merchant.