Οι αγανακτισμένοι και η σχέση τους με το πλήθος.

Ξεκινώ να γράφω αυτήν την καταχώρηση ελπίζοντας πως θα είναι η αρχή μιας σειράς κειμένων σχολιασμού και κριτικής πάνω στις διαφορετικές πτυχές του κινήματος των Αγανακτισμένων Πολιτών.  Το κίνημα των Αγανακτισμένων με τις συγκεντρώσεις σε πλατείες όλης της χώρας, με μεγαλύτερες αυτές της πλατείας Συντάγματος, έχει απασχολήσει ελληνικά και ξένα ΜΜΕ και μπλόγκς. Οι αγανακτισμένοι βρίσκονται στη δίνη της επικαιρότητας εδώ και πάνω από δύο μήνες. Είναι ίσως το πιο προβεβλημένο κίνημα  στην Ελλάδα, μετά το κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης και τις κινητοποιήσεις για το ‘’Σκοπιανό’’.

  Από τις πρώτες μέρες της κινητοποίησης των Αγανακτισμένων αντιμετώπιζα με σκεπτικισμό το φαινόμενο. Αναρωτιόμουν πώς γίνεται να υπάρχει τόση σύμπνοια και ενότητα στις πλατείες όλης της χώρας. Πώς γίνεται αριστεροί, πατριώτες, απολιτικοί και αναρχικοί να τα βρίσκουν με τόση ευκολία; Γιατί τα κυρίαρχα ΜΜΕ και μπλόγκς προμοτάρουν σχεδόν αυτού του είδους τις κινητοποιήσεις, όταν για χρόνια αποκρύπτουν μεθοδικά τις μαχητικές κινητοποιήσεις από εργατικά σωματεία και άλλες ομάδες ή οργανώσεις; Τι άλλαξε στο πολιτικό σκηνικό και ξαφνικά όλοι είναι ’αγανακτισμένοι’’;

Η οικονομική κρίση και η ιδεολογία που πάει μαζί της.

  Προβληματιζόμουν καιρό τώρα, ποιο θα είναι το πρώτο άρθρο που θα γράψω σε αυτό το μπλόγκ. Η επικαιρότητα τρέχει, πολύ γρήγορα, τόσο γρήγορα που δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω και να κατανοήσω τις εξελίξεις, πόσο μάλλον να γράψω για αυτές και να τις αναλύσω.

   Για να μην βρεθώ λοιπόν στη δυσάρεστη θέση να βάλω το μπλόγκ σε ένα είδος αυτόματου πιλότου (από άποψη κειμένων και περιεχομένου), πριν καλά καλά αυτό αρχίσει τη λειτουργία του, επέλεξα η πρώτη μου καταχώρηση να μην έχει άμεση σχέση με την ‘’επικαιρότητα’’ όπως αυτή νοείται από την πλειοψηφία των ΜΜΕ και των μπλόγκς αλλά να έχει πιο γενικό περιεχόμενο. Εξίσου σπουδαίο κατά την ταπεινή μου άποψη.